Het in 1869 gebouwde gemaal is genoemd naar de ontwerper en tevens opsteller van het droogmakingsplan voor de Prins Alexanderpolder Jan Anne Beijerinck (1800-1874). Oorspronkelijk was het gemaal uitgerust met twee ijzeren vijzels, een toen onder de gegeven omstandigheden ongebruikelijke constructie. In 1872 en 1873 werden deze ijzeren vijzels vervangen door toentertijd gebruikelijke houten vijzels. De aandrijving vond plaats met behulp van een stoommachine fabrikaat H. Tilkin Mention & Cie te Longdoz (Luik). Vanwege de hoge onderhoudskosten werden de vijzels al in 1899 vervangen door centrifugaalpompen, aangedreven door een nieuwe stoommachine van de firma Ateliers du Midi te Charleroi. Om de nieuwe pompen te kunnen plaatsen moest het gebouw vrijwel tot op de fundatie worden afgebroken. Het gebouw werd daarna in gewijzigde vorm maar in dezelfde stijl weer opgebouwd.

In 1927 kreeg het gemaal twee nieuwe centrifugaalpompen, fabrikaat Stork met een capaciteit van 120 m3/min. Gelijktijdig werd de stoomaandrijving vervangen door aandrijving met elektromotoren, fabrikaat Smit Slikkerveer type DMS 11032 met een vermogen van 90 kW. De motoren dreven tevens een gelijkstroomdynamo aan. De bediening vond plaats met behulp van oliebadschakelaars. De installatie is in deze vorm nog aanwezig.

Na de ingebruikname van het nieuwe in capaciteit vergrote gemaal P.D. Kley in 1991 heeft het gemaal Beyerinck een reserve/stand-by functie gekregen.